De aanval is de beste verdediging, vond Andey in zijn jeugd. Als een schuldeiser blijft zeuren, neemt hij zijn pistool mee. Hij doodt de man met voorbedachten rade. De rechter die hem al eens heeft veroordeeld voor doodslag, legt 12 jaar cel op plus tbs met dwangverpleging. Dat oude leven is nu voltooid verleden tijd. Andey gaat voor een huisje-boompje-beestjebestaan. 

Dure outfits, snelle auto’s, geld en vrouwen. Het leven van de jonge Andey – gespierd en naar eigen zeggen good looking – draait vooral om uiterlijkheden. Die kan hij zich niet zomaar veroorloven als kind van een alleenstaande moeder. In de galerijflat waar hij dan woont, ziet hij hoe anderen het aanpakken. Hij begint een carrière in de criminaliteit. 

“Praten hielp niet, was mijn overtuiging. Als iemand mij bedreigde, sloeg ik die persoon gewoon aan gort.”

Andey pakt het meteen groots aan. Voor een gewapende overval draait hij zijn hand niet om, gebruik van geweld is part of the deal. Hij zit geregeld lange en korte straffen uit, bijvoorbeeld nadat een slachtoffer overlijdt aan zijn verwondingen. Na de moord op zijn schuldeiser weet Andey dat hij “vroeg of laat” gepakt zal worden. Hij besluit zichzelf aan te geven.

Het Pieter Baan Centrum rapporteert dat Andey een antisociale stoornis heeft met paranoïde trekken. Dat verklaart zijn impulsieve en gewelddadige gedrag en het wantrouwen naar anderen. Omdat de rechter het risico op herhaling aannemelijk vindt, veroordeelt zij Andey tot 12 jaar gevangenisstraf met tbs en dwangverpleging. 

In de gevangenis gaat het opnieuw mis. Andey mishandelt een medewerker, wat hem op strafverzwaring komt te staan. In de tbs-kliniek neemt hij zich voor aan zichzelf te gaan werken. Maar de goede bedoelingen zijn van korte duur. Als hij verliefd wordt op een therapeute en wacht op overplaatsing naar een andere kliniek, valt hij in een diep gat. Er volgen meer agressieve incidenten. 

“In de nieuwe kliniek voelde ik me een gekooide tijger, alsof ik terug was bij af.”

In de nieuwe tbs-kliniek komt Andey binnen op de afdeling intensieve zorg. De behandeling vindt hij “extreem en confronterend”. Het strakke stramien benauwt hem. Na een lange aanlooptijd leert hij kijken naar vroegere situaties – thuis en later – en maakt hij stap voor stap zijn rugzak leeg. Als hij naar een reguliere afdeling verhuist, voelt hij hoe het is om met anderen samen te leven. Het idee van ‘huisje-boompje-beestje’ lijkt hem zo gek nog niet.  

Langzaam bouwt hij meer vrijheden op. Na vijf jaar in de kliniek geeft Justitie toestemming voor begeleid verlof. Die tijd brengt hij door met een buddy, de enige persoon die hij kent in zijn nieuwe omgeving. Met zijn oude vrienden heeft geen contact meer en zijn moeder is “te kwetsbaar” om iets voor hem te kunnen betekenen. Andey gaat stagelopen in de horeca, het geeft hem structuur en een toekomstperspectief. Hij ontmoet er zijn nieuwe liefde.

“Een fijne relatie, een vaste baan en een salaris, meer heb ik niet meer nodig.”

Het lukt hem steeds beter om het nieuw aangeleerde gedrag in de praktijk te brengen: “Ik laat indrukken rustig op me afkomen, zodat ik er goed op kan anticiperen.” Het liefst wil hij straks, als hij de tbs-status kwijt is, in deze buurt blijven wonen en werken. Een vaste baan en een stabiel gezinsleven opbouwen met zijn vriendin: Andey is er bijna klaar voor.